Μερικές Σκέψεις

Η επιτυχία ενός έργου επαφίεται στο κατά πόσο θα αγγίξει τον παραλήπτη ως αίσθηση, ως περιεχόμενο και ως αρτιότητα στο σύνολό του. Την προσπάθεια αυτή βέβαια δυσχεραίνει το γεγονός της έλλειψης στοιχείων τεχνικής, αισθητικής και ιστορικών γνώσεων όπως συχνά συμβαίνει σε μία ερασιτεχνική ομάδα.

Εμείς λοιπόν που μεσολαβούμε στο αποτέλεσμα βασίζουμε την προσπάθειά μας στο πόσο μας αγγίζει το περιεχόμενο, αν μπορούμε να ταυτιστούμε ή να φανταστούμε τους χαρακτήρες του έργου και τη δράση τους αντλώντας στοιχεία από τη γνώση μας, την παρατηρητικότητά μας, τη βιωματική μας εμπειρία, από την εμπειρία μας ως παραλήπτες έργων τέχνης ή από αυτό που γεννάται στην προσπάθεια δραματοποίησης του κειμένου.

Όσον αφορά πάντως το περιεχόμενο του συγκεκριμένου έργου αυτό που με αγγίζει προσωπικά έχει να κάνει όχι με κάτι που αφορά την κλίμακα κοινωνίας και θεσμών, όπως είναι η εκκλησία ή η α ή β ιδεολογία που επιβάλλεται όπως παλιότερα στο ανατολικό μπλοκ.
Ο θεός έχει πεθάνει, οι ιδεολογίες πέθαναν. Τίποτε προς το παρόν δε φαίνεται στον ορίζοντα να υπάρχει από όλα αυτά. Αν υπάρχει κάποια εμμονή πλέον, αυτή είναι το χρήμα και ο νόμος του μέγιστου ατομικού χρηματικού κέρδους σε ανταγωνισμό με τους άλλους, που τίποτε ως τώρα δε τον έχει αγγίξει, ούτε οι κλιματικές αλλαγές, έστω και αν στην έρημο και διαμάντια να κουβαλάς, δε μπορείς με αυτά να ζήσεις. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι το έργο δεν αναφέρεται στο χρήμα, αλλά σε προηγούμενες εποχές. Αυτό όμως που με αγγίζει είναι η αναφορά στην αλήθεια στη διαδικασία ανάπτυξης της συνείδησης του καθενός μας. Καθημερινά κρύβουμε πράγματα από τους γύρω μας, πράγματα που αφορούν εμάς, πράγματα που αφορούν τους άλλους. Και οι άλλοι το ίδιο κάνουν. Είναι κάτι το "αμοιβαίο".
(....προφυλάσσονται δεσποινίς seeker, προφυλάσσονται....).
Απλά φοράμε τη μάσκα της κωμωδίας - του σάτυρου - ("....η λεπτή τέχνη της υποκρισίας ...") και υποδυόμαστε ότι όλα μας πάνε καλά.

Η μόνη οδός προς την αγάπη και την πραγματική θεραπεία είναι πιστεύω το γκρέμισμα των τοίχων αυτής της απόστασης που δημιουργουμε για να προφυλαχτούμε από τους άλλους, το γδύσιμο από αυτό το καμουφλάρισμα όλων αυτών των απωθητικών διαδικασιών. 'Οσο τραγική και να είναι η επιλογή αυτή, είναι η μόνη διέξοδος. Εναλλακτικές θεραπείες δεν υπάρχουν. Είναι μόνο παυσίπονα και πατερίτσες που μάλλον μας απομακρύνουν από τη ζωή παρά μας κρατάν σε αυτή.